بنزین وعمومآ اعتراضاتی هر چند وقت یکبار به عللی متفاوت

  در سال ۱۳۸۸ مردم ایران در واکنش به خبرهایی مبنی بر تقلب در انتخابات، ماه‌ها تظاهرات کردند. برای مردم ایران صندوق رای یکی از معدود جاهایی بود که می‌توانستند با رفتن به پای آن نارضایتی خود را اعلام کرده و صدای خواسته‌های خود را به گوش مسئولان برسانند. تصور دست‌درازی رژیم به آخرین راه بیان عقایدشان منجر شد مردم ایران واکنش شدیدی از خود نشان دهند. ناآرامی‌های اخیر که بر بستر اعتراضات ناشی از گرانی سال ۱۳۹۶ شکل گرفته است، گسترده‌تر، عمیق‌تر و از نظر جغرافیایی فراگیرتر به نظر می‌رسند. در سال ۱۳۸۸ شعار اصلی معترضان “رای من کجاست؟” بود، اما این‌بار شعار “مرگ بر خامنه‌ای” به گوش می‌رسد که نشان دهنده سیر تحول نارضایتی‌ها در ایران است. این صرفاً برداشت من نیست. رژیم هم کاملا نگرانی‌اش را از وضعیت نشان داده است. روز یکشنبه، مقام‌های حکومت ایران دسترسی کاربران ایرانی به اینترنت جهانی را قطع کردند و نیروهای امنیتی به روی معترضان آتش گشودند. رهبر ایران ، آیت‌الله علی خامنه‌ای در توییتی با مضمون ” مسئولین حفظ امنیت کشور به وظایفشان عمل کنند” به صورت علنی به سرکوب‌ها چراغ سبز نشان داد و مجوز هر نوع برخوردی برای پایان دادن به اعتراضات را صادر کرد. امروز باز هم مردم به خیابان‌ها آمده‌ و با وجود قطعی اینترنت، معترضان در بیش از ۱۰۰ شهر بزرگ و کوچک به تظاهرات خود ادامه می‌دهند. همانطور که پیش‌بینی می‌شد، خامنه‌ای مسئولیت را به گردن نیروهای خارج‌نشینی انداخت که به گفته‌ی وی در امور داخلی ایران مداخله می‌کنند. او خانواده پهلوی، گروهک شبه‌نظامی مجاهدین خلق و دولت آمریکا را به نقش داشتن در نارضایتی‌های اخیر متهم کرد. نیازی به گفتن نیست که تمامی این ادعاها به شدت مشکوک است و می‌توان آنها را تلاش‌ ناموفق رژیم برای منحرف ساختن افکار عمومی از ناکامی‌های خود دانست. پاسخ خشونت بار رژیم به اعتراضات مردمی نشان می‌دهد که مسئولان جمهوری اسلامی بیش از هر دشمن خارجی از مردم ایران واهمه دارند. آنچه که این بار مقامات نظام را نگران کرده ،حس مشترک میان معترضان است که مردم ایران دیگر به آخر خط رسیده‌اند و بیش از این تاب تحمل فشارهای مختلف اجتماعی و اقتصادی را ندارند. احساس ناامیدی در میان مردم در حال شدت گرفتن است. سوء مدیریت داخلی، فساد و تحریم‌ها اقتصاد کشور را به ورطه‌ی نابودی کشانده‌اند. این روزها قدرت خرید مردم کسری است از آنچه که در سال ۱۳۸۸ بود و افزایش ناگهانی قیمت بنزین به بدتر شدن اوضاع دامن زده است. اعتراضات روزهای اخیر که در واکنش به یک تصمیم اقتصادی خاص و نامحبوب آغاز شد، به سرعت در حال تبدیل شدن به فریادهایی برای پایان دادن به نظام حاکم است. ناآرامی‌های کنونی، اعتراض مردم به ناتوانی رژیم در مدیریت بحران اقتصادیی است که به اعتقاد عموم خود رژیم مسبب آن است. افزایش ناگهانی قیمت بنزین تنها کارد را به استخوان مردم رساند. در گذشته، برخورداری از استانداردهای نسبتاً بالای زندگی مانع از به خیابان آمدن مردم ایران بود. اما مقام‌های حکومت ایران دیگر چیزی برای دعوت مردم به سکوت ندارند. اینکه رژیم ایران فکر می‌کرد می‌تواند بدون هیچ پیامد مهمی از این طوفان عبور کند، نشان غرور بیجای آن است. مسئولان جمهوری اسلامی بر روی ظرفیت مردم برای تحمل مشکلات بیشتر حساب باز کرده بودند. چرا که نه؟ روال گذشته همین بوده است. باید دید رژیم برای حفظ قدرت تا کجا پیش خواهد رفت. ایرانیان سال‌هاست که معتقدند اگر اقتدار رژیم به چالش کشیده شود،‌ با خشونتی فراتر از صدام حسین، حسنی مبارک و حتی بشار اسد با معترضان برخورد خواهد کرد. این فرضیه تاکنون آزموده نشده است، چون اعتراضات هیچ گاه از حد مشخصی فراتر نرفته‌اند. شاید هم چون تاکنون نه مردم ایران برای تغییر اوضاع تا این حد مستاصل شده بودند و نه جسارت تلاش برای دستیابی به آن را داشتند. یعنی الان اوضاع تغییر کرده؟ شاید. حتی اگر این‌بار اعتراضات ادامه‌دار شوند، احتمال سرنگونی رژیم کم است. اما نکته اش این نیست. بسیاری از مردم ایران سال‌هاست که از حاکمیت کشورشان ناراضی هستند. اما اکنون بخش‌های مختلف جامعه در خشم خود نسبت به رژیم متحد شده‌اند. این خشم تنها افزایش خواهد یافت