مشکلات مذهبی معیشتی در ایران

 آموزش جنسی در ایران جایگاهی در تربیت خانوادگی، نظام آموزشی رسمی در مدارس و دانشگاه‌ها، و آموزش‌های غیر رسمی از طریق رسانه‌ها ندارد. این فقدان در حالی است که آموزش مهارت‌های زندگی از جمله آموزش جنسی، برای داشتن لازمه زندگی فردی و اجتماعی سلامت ضروری است و می‌بایست بخشی از از برنامه آموزش رسمی در مدارس و دانشگاه‌ها باشد. حکومت اما این امر را وظیفه خانواده‌ها می‌داند، پرسش اینجاست که خانواده‌ها از چه طریق می‌بایست آموزش ببینند؟! تجاوز و تعرض به کودکان به ویژه از طرف نزدیکان و اعضای خانواده کودک، یکی از دردناک‌ترین الگو‌های تجاوز و البته پنهان‌ترین آنهاست. آمار غیررسمی و همچنین اظهارات روانشناسان و مشاورین نشان می‌دهد که بسیاری از آزار‌های جنسی توسط نزدیکان کودک از جمله عمو، دایی، برادر، ناپدری، پسر دایی، پسرخاله و ... انجام می‌شود. تجاوزاتی که هرگز فاش نمی‌شوند و متجاوز در حاشیه امنی که خانواده و فرهنگ در فقدان تربیت جنسی برای او ایجاد کرده‌اند، به تجاوز‌های دیگری نیز دست می‌زند. کودکان در معرض تجاوز محارم در روز‌های اول فعالیت کارزار «مقابله با آزار جنسی»، حجم پرشماری از روایت‌های شکس

  امروز همه جا صحبت بر سر آقازاده‌هاست. جوانانی که بدون شایستگی و تنها به خاطر روابط نسبی با مسئولان بلندبالای کشور در اوج بحران اقتصادیِ کشور یا پشت میزهای مدیریتیِ پردرآمد نشسته‌اند، یا در شهرهای گران دنیا به بهترین شکلِ ممکن در حال زندگی‌اند و یا ریخت‌وپاش و زندگی لاکچری‌شان را در ایران به معرض تماشای مردم می‌گذارند. انگار در قرن بیست و یکم دوباره به دوران قبیله‌ای و عصر سلطنتِ موروثی بازگشتیم. خون و ژن تنها عوامل برای رسیدن به موفقیت هستند. با وجود شباهت‌ها دوران ما از بعضی جهات از دوران قبیله‌ای یا پادشاهی متفاوت است. در اعصار پیشامدرن فرزندان به همان مقامی می‌رسیدند که پیش‌تر در اختیار پدرانشان بود. اگر فردی در سیاست جایگاهی بلندمرتبه داشت پسرش هم وارث همان جایگاه می‌شد. خشایارشاه نواده کوروش بود و بر همان تخت قدرتی نشست که پیش‌تر پدر بزرگش بر آن نشسته بود. یزید پسر معاویه بود و بعد از مرگش به جای او به خلافت رسید. الکساندر هم پس از این‌که پدرش، کنستانتین اول به تبعید فرستاده شد، پادشاه یونان شد. محمدرضا شاه پهلوی هم وارث همان جایگاهی شد که در اختیار رضاشاه بود. شاه و ولیعهد در

  دست‌کم برای اهل رسانه، کمتر هفته و ماهی است که خبری از برخورد نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی با اقلیت‌های مذهبی در کار نباشد، خبرهایی که از دستگیری و زندان و حتی اعدام را نیز در برمی‌گیرد، گرچه به گفته پیروان این اقلیت‌ها، خبرهای منتشر شده تنها بخش کوچکی از حقیقتی هستند که روزانه و به طور سیستماتیک بر ایرانیان پیرو اقلیت‌های مذهبی در نظام جمهوری اسلامی اعمال می‌شود. ارامنه ایران اگر چه بر اساس قانون اساسی مجاز به انجام فرایض خویشند و حتی نماینده‌ای هم در مجلس شورای اسلامی دارند، اما این مسئله شامل همه پیروان آیین مسیحیت نیست، به ویژه وقتی که پای نوکیشان یا تازه‌مسیحی‌ها هم در میان باشد. این مسئله در واقع یک پروسه‌ای بود که نظام جمهوری اسلامی از‌‌ همان ابتدا در دست اجرا داشت، به طوری که از‌‌ همان ابتدا، دولتمردان جمهوری اسلامی در پی آن بودند که جامعه را به یک سمت تک‌قطبی یا تک‌دینی پیش ببرند. بر همین اساس هم بر این باور بودند که یک دین حق است، و بقیه ادیان باطلند. بر همین اساس هم تلاش کردند کشور را به سمت تک‌دینی به پیش ببرند. آیین بهایی البته حکایت دیگری دارد، آیینی که از دوران ظهو

  در حالی که زنان کشورهای شمال اروپا از امنیت بالایی برخوردارند، زنان در ایران و بسیاری کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا در معرض بدترین نوع خشونت جسمی و روحی قرار می‌گیرند. رئیس اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی پیرامون دلایل خشونت علیه زنان در ایران به مواردی مانند «اعتیاد، فقدان آگاهی درمورد مسایل زناشویی و اختلالات روانی» اشاره کرد. اما در مورد علت افزایش آن گفت: «این آمار به معنای آن نیست که خشونت‌ها افزایش یافته بلکه این موارد در جامعه وجود داشته است و به دلیل افزایش مراکز اورژانس اجتماعی گزارش شده است یعنی مواردی که از سوی اورژانس اجتماعی شناسایی می‌شوند نسبت به سال‌‌های گذشته بیشتر شده است و این امر به واسطه ظرفیت جدیدی است که از سوی سازمان بهزیستی در شهرهایی که فاقد اورژانس اجتماعی بودند، ایجاد شده است و حق مطالبه‌گری و پیگیری را در اختیار جامعه زنان قرار داد.» قوانین حمایت‌گرانه از زنان در برابر انواع خشونت، به ویژه خشونت خانگی در ایران با خلأ بزرگی روبروست. لایحه تأمین امنیت زنان در برابر خشونت بدون نقص نیست. با وجود این لایحه حاوی موادی است که می‌تواند در بهبود وضع امنیت زنان

  زباله گردی معضلی اجتماعی و نوعی شغل کاذب است که یک نوع آسیب اجتماعی هم محسوب می شود. در این عمل افرادی که اقدام به این کار می کنند از داخل زباله ها، موادی که قابل استفاده مجدد یا قابل بازیافت باشد و توسط سایر خانوارها دور انداخته شده را از داخل زباله ها برداشته و آنها را به مراکز بازیافتی تحویل داده و در قبال تحویل آنها به این مراکز، پول دریافت می کنند. هرچند که سودی که از این کار بدست می آید بیشتر در جیب این مراکز و رده های بالاتر و سودجویانی می رود که به اصطلاح، مافیای زباله نامیده می شوند. این پدیده تاثیر مستقیمی بر فرهنگ یک جامعه دارد و فرصت سودجویی را در اختیار مافیای زباله می گذارد. تنها فایده ای که زباله گردی دارد این است که مانع از رها شدن هزاران تن مواد غیر قابل تجزیه در طبیعت می شود. در ضمن معیشت و درآمد افرادی به آن وابسته بوده و آنها از این راه کسب درآمد می کنند. زباله گرد زباله گردها افرادی هستند که چون مکانیزم بازیافت و جمع آوری پسماند خشک در کشورها وجود ندارد، به صورت فیزیکی و دستی سطل های زباله موجود در خیابان ها و کوچه ها را جستجو کرده و زباله های خشک و قابل بازیافت